Herkese herkes

nasıl düşündüğümüzden çok ne düşündüğümüz
önemli,
önemsiz zihinlerde.
ne kadar boyarsam boyayım tuvalimi
bir renk gelip köşeye sıkıştırıyor.

yağmur unutmayayım diye mi var allahım!
gök yüzünü.

kim ne derse desin,
ben kimsenin girmediği sokakları olan bir şehrim.
cahilim fikrim taze.
herkese herkes kadar uzağım
damlarımda ezan okuyan çocukların
davetine kimse icabet etmiyor.

nereye

ne duruyorum işte, tam burada,
ne de yürüyorum.
radyom var ama benim de olmayabilir.
yeni uyanmış bir şarkı mırıldanıyor dudaklarla
kimsesiz.
uyanmış,
yalnız uyanmışlığının mükemmeliyetini kavratma-
derdinde gibi.
belki de uyandığı için yalnız. bu gerçekten önemsiz.

hiç sokağa girmiyorum,
şayet gidiyorsam
önemli biriyim galiba,
caddeler caddelere eklenmiş,
gideyim diye.
uyanırsam saatime bakayım unutturma.
pek çok saattir yoldayız gibi.

nereye gittiğini bilmediğimiz bir otobüste,
boyuna su içip, bahşiş veriyoruz.
hiç ölmeyecekmiş gibi