kadın yavaş yavaş ayakkabılarını giyiyor
gözleri ıslak gibi,
bariz mutsuz.
o kadar yavaş hareket ediyor ki,
bir şey söylememi bekliyor gibi.
bir "gitme" diyebilsem dünyalar onun olacak,
hızlıca paltosunu alıp çıkacak.
belki "işte sen busun!" diye yakınacak.
her ne yaparsam yapayım, gitmesini engelleyemem
o da farkında.
ama bir "gitme" duyabilmek için her şeyini feda eder,
"gitme" demem için bu kadar yavaş giyiniyor.
"gitme" desem dünyalar onun olacak.
koşarak çıkacak bu evden,
önce akan makyajını silecek,
sonra şen bir şarkı mırıldanarak sokaklarla sevişecek.
"yine gitme dedi ardımdan" diyerek sevinecek.
hâla paltosunu giyemedi.
"gitme" diyeyim de ağlamayı bıraksın,
varsın yine o kazansın.
insanlar evimden ağlayan bir kadın çıktığına şahit olmasın,
varsın yine ben kaybedeyim.
-gitme!
