herkesin babası işten dönüyor,
benim yok.
benim yalnızlıklarım var.
sanırsın azılı katil,
selam vereni yok.
yine kibirli gökyüzü,
binanın bu yamacında şehir ölüyor.
sensizliğin yok yüzü,
her canlı eve dönüyor,
sessizce izliyorum,
bu manzarada her şeyin boynu bükük,
sanırsın her şey zanlı.
her şeyin bir evi var, kalmamış zavallı.
ya da her şey çileli,
her şey yalnız benim gibi.
bu manzarada efkâr kibarca.
kim bilir kimi bekliyorum.
akşam oldumu sevemiyorum şehri
kim bilir kime küsüyor,
hangi vefasıza bu kahır?
şehirler de terkedilirmiş demek
çok da terkedilmemiş ama,
ben terkedilsem kapatırım gökyüzümü üstüme,
sırtımı döner uyurum.
benim gökyüzüm yok.
